De laatste speech van Wouter
Aan de spelers, coaches en vrienden van Younited,
In juni 2014 zag ik jullie voor de eerste keer aan het werk. De Abattoir in Anderlecht deed dienst als het Theatre of Dreams voor het finaletoernooi van wat toen nog de Belgian Homeless Cup heette. Jullie passie, geestdrift en enthousiasme maakten meteen indruk. Eigenlijk hadden jullie mij vanaf die allereerste keer direct goed te pakken. Enorm verheugd was ik dan ook om in september van datzelfde jaar mijn eerste stappen te zetten als verantwoordelijke van de Brusseleir Cup, de Brusselse petit frère van ‘den BHC’. Dat was 2014.
Vandaag zijn we 6 Younited Days, een stuk of 30 evenementen, 4 wereldbekers en bijna 100 Brusseleir Cup avonden later. Vandaag is de dag dat ik jullie mijn afscheid aankondig. Mijn reis bij Younited Belgium is aan haar einde gekomen.
Het is een wonderlijke reis geworden. Graag blik ik hier samen met jullie terug op enkele memorabele momenten. Lastig is dat, kiezen uit duizend-en-één avonturen. En veel méér nog dan over die momentopnames, wil ik het hier hebben over jullie. Over al die mensen die mijn reis gekleurd hebben. Het liefst van al zou ik jullie hier allemaal vernoemen. Daar ga ik evenwel niet toe komen. Vergiffenis daarvoor. Hopelijk herkennen jullie je een beetje in elkaars verhalen. Bedenk en vergeet vooral niet dat jullie allemaal deel uitmaken van dat ene grote verhaal. Iedereen Younited.
Younited Belgium betekende voor mij meer dan een job uitoefenen. Mijn werk heb ik altijd gezien als, met de slogan van mijn favoriete voetbalclub, méér dan gewoon ‘werk’. Voor mij was en is mijn job een onderdeel van mijn wezen. Iets dat mij ten dele maakt, schept. Een stuk van mijn identiteit. Een passie. Die passie voelen als je ‘s morgens de gordijnen openschuift, daar kan zelfs het sterren-ontbijt dat we op de Homeless World Cup in Oslo voor de kiezen kregen niet aan tippen.
Beste spelers. Jullie hebben mij al snel overtuigd van jullie gigantische kwaliteiten. Authenticiteit. Karakter. Courage. De capaciteit om na duizend keer te vallen, honderdduizend keer weer op te staan. Samen sterk te zijn. Niet op te geven. Jullie hebben mij niet alleen gemotiveerd, daarmee zou ik jullie tekort doen. Zoals ieders levensreis is ook de mijne niet voortdurend verlopen zoals ik dat in gedachten had. Als coach liep ik met jullie mee, trachtte ik te luisteren en hier en daar wat ondersteuning te bieden. Jullie moeten weten dat jullie mij evengoed over moeilijke momenten heen geholpen hebben. Jullie vertrouwen voelen betekende veel voor mij. Tijdens corona kreeg ik af en toe telefoon: “Hoe het met de coach ging?”. Dat apprecieerde ik ten zeerste en het gaf me energie om grijze dagen door te komen.
Heel erg bedankt daarvoor.
Ik voel vandaag niets anders dan dankbaarheid. Dankbaar om zoveel kleurrijke mensen te hebben mogen ontmoeten. Het is zoals gezegd moeilijk om hier namen te noemen. De enige namen die er dan echt toe doen zijn die van Marina (mama), Andre (papa) en Jeroen (broer). Ik zou niet zijn wie ik ben als ik al niet 37 jaar lang onvoorwaardelijk op hun steun had kunnen rekenen. Merçi la famille.
In dit dankwoord mogen natuurlijk enkele sterke verhalen uit mijn persoonlijk Younited-archief niet ontbreken. Ik groef in mijn geheugen en diepte deze anekdotes op, rechtstreeks vanonder het stof. De beelden mag u er zelf bij bedenken.
September 2015. De eerste wereldbeker in Amsterdam en een speler die tijdens de tactische bespreking ‘luidop’ in slaap valt. Terwijl ik het aan het opschrijven ben, moet ik er opnieuw om lachen.
September 2020. Waar was u toen Francis Hoflyck een wereldgoal à la Van Basten maakte tijdens het laatste regiotoernooi? Ik stond achter de goal in mijn arm te knijpen. Het zou kunnen dat mijn mond nog altijd een klein beetje openhangt.
Lloyd, die vier jaar lang elke dinsdag, leest u dat nog een keer -élke dinsdag- aan mijn zijde stond om de Brusseleir Cup in goede banen te leiden. Ik ben in mijn leven niet veel mensen tegengekomen die dezelfde loyaliteit aan de dag legden als deze man.
Jeff, die sinds Amsterdam geen evenement heeft overgeslagen. Om half acht in Tubize staan zegt u? Jeff is er ten laatste om kwart na zeven. En dan ‘s avonds stappen tellen. Hij won vaker dan ik heb toegegeven.
Ook zeker het vermelden waard: jullie ‘uitgeslapen’ gezichten… die ochtend in Tongerlo. Het uitgelaten applaus dat jullie elkaar gaven na afloop van een toernooidag. De trots in jullie ogen als ik jullie een medaille om de nek mocht draperen…
Yannick, mister teammanager, weet je nog die woensdagen dat we ons Manchester City waanden?
Mikael, weet je nog dat je mijn Toyota eens een halve meter in de lucht tilde toen ik mij had vastgereden op de parking in Tubize? Fantastic experience.
Méér.
Roberto Azzurri Anzalone’s oerkreet tegen Finland, toen hij de ploeg en zichzelf met een wondermooi doelpunt voor eeuwig de best-off compilatie van de Homeless World Cup in schoot.
Kim ‘Kahn’, die zelfs met een gebroken hand nog de ene na de andere katachtige redding uit haar mauw schudde. Zeldzaam zijn zij die ik met eenzelfde vuur een doel heb zien verdedigen.
De treffers van Alexis en Christophe tijdens onze allerlaatste wedstrijd in Cardiff. We verloren van Australië en toch zette dat geenszins een domper op de feestvreugde. Alle devils hadden nu gescoord op een wereldbeker. Soms staan de dingen in de sterren geschreven.
De vrouwen en de mannen die in Oslo sàmen de beker der bekers winnen.
Alle mannen en vrouwen die ik mocht vergezellen op hun duivels avontuur.
Jullie allemaal, beste vrienden, hebben er mij heel vaak weer precies aan herinnerd waar het woord klasse voor uitgevonden is. En dan heb ik het voor alle duidelijkheid niet alleen over jullie voetbalkunsten.
Tot slot zijn er de collega’s, coaches en mensen waarmee ik mocht samenwerken.
Bedankt Bert om mij zes jaar geleden aan te werven en mij zoveel zaken toe te vertrouwen. Ik zal mij nog lang onze vurige gesprekken herinneren, onze gedachtensprongen, hier en daar een eureka-ervaring. Berlijn, Beja, Fraipont, Tongerlo. Het was telkens bijzonder de moeite.
Een diepe buiging maak ik ook voor Caroline, Pia, Kenny, Lisa, Lucie, Florence en Melanie. Jullie passie, engagement en vakwerk zijn onovertroffen. Jullie onbestaande drang om op de voorgrond te treden inspirerend. Bij jullie is het altijd “eerst de mensen, dan de voetbal”.
Dat zegt niet veel. Dat zegt àlles.
Soms komt er een moment in het leven om dingen te veranderen. Weggaan is zeker niet gemakkelijk, maar ik kijk de toekomst vol vertrouwen tegemoet. Ik ga opnieuw aan de slag met kinderen en jongeren. Dichtbij jonge mensen staan. Ze zien evolueren en opgroeien en hen op dat pad proberen ondersteunen, daar ligt toch voor groot stuk mijn talent. Bedankt aan Chambery en D’broej voor jullie vertrouwen. Ik ga het komende jaar mijn volle 65kg in de strijd gooien om er het allerbeste van te maken.
En dan is er die tweede uitdaging. Een legendarisch geel-blauw legioen versterken. Bij Royale Union Saint-Gilloise word ik medeverantwoordelijk om de community-werking de komende jaren uit te bouwen. Mensen verbinden met elkaar en met één van de meest traditierijke voetbalclubs van het land…
Het zal u niet verbazen dat ik all-in ga.
“Hoe beter jij bent, hoe beter ik kan worden”. Zoals een coach spelers tracht beter te maken, maken spelers uiteraard ook een coach beter. Ik heb het al gezegd, maar wil het hier nog een allerlaatste keer heel vet onderstrepen. Spelers, coaches, collega’s en vrienden van Younited, jullie waren en zijn formidable.
Het is dan ook niet zo dat ik me omdraai, wegloop en niet meer omkijk. Vroeg of laat lopen we elkaar opnieuw tegen het lijf. Onze verhalen, die blijven.
Die hebben voor altijd een impact op wie ik ben en waar ik naartoe ga.
Bedankt.
Het ga jullie goed,
Wouter